ขอโทษครับผมเป็นพญามาร

ข้อมูลเบื้องต้น

ลีดเดอร์ หนุ่มผู้มากประสบการ เขาไม่ต้องการที่จะเปิดเผยตัวเองว่าเป็นพญามาร นานะหญิงสาวคนเดียวที่รู้ความลับของเขาทำให้เขา
ต้องดึงเธอเข้ามาเกี่ยวข้องกับพิธีบูชามาร

เนื้อเรื่อง

   ภายในโลกแห่งนี้ไม่มีภูต ผี ปีศาจ อย่างที่เธอคิด นี่คือคำที่ผู้ใหญ่ที่ใ้หลอกเด็ก ผมเป็นคน
หนึ่งที่ไม่เชื่อสิ่งที่ผู้ใหญ่พูด เพราะผมนี่แหละ คือ พญามาร
                                          ตอนที่1 เธอ!
 อากาศในเช้าวันหยุดของฉันวันนี้ดีมากๆ ก็นะช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมฉันเลยได้พักสมอง
กึก...กึก...เสียงของบ้านดังขึ้น เอ๊ะ! ปกติ ข้างบ้านไม่มีคนอยู่นี่ฉันจึงลุกขึ้นไปดูที่ระเบียง
เห็นคนกลุ่มหนึ่งส่วนมากจะเป็นผู้ชายมีผู้หญิง4-5คนเห็นจะได้เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกับ
กล่องบรรจุอะไรสักอย่าง ด้วยความที่อยากรู้อยากเห็นก็เลยโทรชวนยัยมิซากิมาด้วย
" ฮัลโหล โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย"เสียงของยัยมิซากิรับสาย
"ชวนแกมาดูหนุ่มหล่อข้างบ้าน"
"จริงดิ!!!หล่อมากมั้ย จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"ประจำแหละยัยนี่มันบ้าผู้ชาย ถ้าพูดถึงผู้ชาย
ยัยเนี่ยสอดตลอด ติ๊ง...หน่อง ติ๊งๆหน่องๆ (ถ้าจะบ้าแล้วเรา/writer) "มาแล้ว"
"ก็ดี"
"ไหนอ่ะ หนุ่มหล่อของแก"
"อยู่บ้านนู้น อยากเห็นตามมา" ยัยบ้านั่นไม่พูดได้แต่ยิ้มแล้วตามฉันมา ฉันมายืนอยู่หน้าบ้านเมื่อมองเข้าไปในบ้านก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านเลยฉันจึงกดกริ่ง กดซ้ำแล้วก็ไม่มีใครออก
มาต้อนรับ ฉันก็เลยเดินเข้าไปในบ้าน เผอิญมีรูเล็กๆที่สามารถมองเข้าไปในบ้านได้ฉันก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งหลับอยู่ แล้วก็เห็นผู้ชายอีกสองคนคุยกันเรื่องอะไรสักอย่างที่ฉันได้
ทั้งสองพูดว่า
" ท่านหัวหน้านี่ก็แปลก ที่อยู่ๆก็อยากมาอยู่โลกมนุษย์อยู่ในโลกมารก็ดีแล้วนะ"
"ไอ้บ้า หัวหน้าเขาก็อยากมาดูอะไรบนโลกบ้างสิ โธ่เว้ย!" อะ...อะไรนะมารเหรอบ้าน่า
ไม่มีหรอกเรื่องพวกนี้ พวกนี้แค่พูดเล่นกันมั้งไม่สนใจละ กลับบ้านดีกว่า พอฉันคิดได้อย่าง
นั้นฉันก็หันหลังกลับบ้านแต่ก่อนจะกลับฉันดึงยัยมิซากิกลับไปด้วย "อะไรของแกเนี่ย ยูนิ"
"ฉันว่าพวกเค้าคงไม่อยู่บ้านหรอก"
"ทำไมแกคิดงั้นอ่ะ ทั้งๆที่แกเป็นคนชวนฉันมาแท้ๆ" ดู! ดูมันคนอุตส่าห์เป็นห่วง ทำไมนะยัย
เพื่อนคนนี้ถึงไม่โดนผู้ชายหักอกบ้าง ไม่เข้าใจเลยจริงๆเดี๋ยวก็รุ่นพี่กาซามะ เดี๋ยวก็รุ่นน้อง
ทากางิ โอ๊ย!ปวดหัว แล้วส่วนมากคนที่ถูกทิ้งมักจะเป็นฝ่ายชายเสมออ่ะื แล้วแต่ละคนก็ท็อปของโรงเรียนทั้งนั้น นี่ขนาดฉันเป็นเพื่อนมันนะยังขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นคงคิดว่ามันร่าน
มากแน่ๆ อ๊าก!!!!!!กูอยากตาย  "ยัยยูนิ!ไอ้ยูนิ!!!"
"อะ...อะไรเหรอ"
"แกเป็นอะไรมากมั้ยฮะ เรียกตั้งนานแล้วนะรู้มั้ย"
"ขอโทษนะ ฉันคิดอะไรเพลินไปหน่อย"
"เราไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะ ฉันหิวแล้วอ่ะ"
"แล้วกินที่ไหนดีหล่ะ"
"อืม...อ๋อร้านรุ่นพี่rorisaไง"(แล้วมาเกี่ยวกับฉันทำไม!!!/rorisa)
"เอางั้นก็ได้ ร้านอาหารคนหน้าตาดีก็ต้องอร่อยอยู่แล้ว"
"ใช่แล้ว"
 ณ ร้านของกระผมเอง
"ขอชาชูเม็ง2ที่ค่ะ"เสียงยัยมิซากิสั่งอาหาร
"รอสักครู่นะครับ"เสียงพนักงานคนหนึ่งกล่าวขึ้น เสียงนี้มันเหมือนเสียงแฟนเก่าฉันเลย
"อ้าว ยูนิจังเองเหรอ"
"ระ...รุ่นพี่rorisa" (ฉันไปเป็นแฟนเก่าเธอตอนไหนเนี่ย/rorisa)
"ตะ...ตกใจทำไมเหรอ"
"ฮ่าๆๆๆ นายเนี่ยก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะโรซัง"
"อืม...ฉันไม่เคยเปลี่ยนไปตั้งแต่เลิกกับยูนิจังแล้วหล่ะ"พี่โรริซ่ายิ้มอย่างเบิกบาน
"ขอเหตุผลที่ทำให็นายเป็นแบบนี้หน่อย"
"เพราะ...เพราะว่าฉัน...ต้องการเป็นโสดตลอดชีวิตไงเล่า"เอ่อ...ตอนที่คบกับฉันเขาไม่เคย
พูดแบบนี้สักคำเดียว "งั้นไม่กวนหล่ัะ ทานตามสบายนะ"
"แล้วนี่ยูนิจังมีแฟนใหม่ยังหล่ะ"นี่คือคำถามที่ฉันประสบพบเจออีกแล้ว
"ยังหรอกค่ะ เผอิญโสด"
"พี่ไม่น่าเลิกกับยูนิเลย คงเพราะ..."
"เพราะ"
"เพราะพี่คงจะไม่ได้อยู่นี่ที่ในอีก4เดือนน่สิ"